رسید آن شه رسید آن شه بیارایید ایوان راچو آمد جان جان جان نشاید برد نام جانبدم بی​عشق گمراهی درآمد عشق ناگاهیگر ترکست و تاجیکست بدو این بنده نزدیکستهلا یاران که بخت آمد گه ایثار رخت آمدبجه از جا چه می​پایی چرا بی​دست و بی​پاییبکن آن جا مناجاتت بگو اسرار و حاجاتتسخن بادست ای بنده کند دل را پراکنده

فروبرید ساعدها برای خوب کنعان رابه پیشش جان چه کار آید مگر از بهر قربان رابدم کوهی شدم کاهی برای اسب سلطان راچو جان با تن ولیکن تن نبیند هیچ مر جان راسلیمانی به تخت آمد برای عزل شیطان رانمی​دانی ز هدهد جو ره قصر سلیمان راسلیمان خود همی​داند زبان جمله مرغان راولیکن اوش فرماید که گرد آور پریشان را

پهناورترین ، خطرناک ترین و ناامن ترین مکان ، دنیای درون توست .

به همین دلیل کمتر کسانی جرأت می کنند وارد آنجا شوند .

 هیچ گاه به پشت سر خود نگاه نکن هیچ چیز باارزشی در پشت سر وجود ندارد.

زندگی یک بازی درد آور است

زندگی یک اول بی آخر است
زندگی کردیم اما باختیم

کاخ خود را روی دریا ساختیم
لمس باید کرد این اندوه را

بر کمر باید کشید این کوه را
زندگی را باهمین غمها خوش است

باهمین بیش و همین کمها خوش است
زندگی را خوب باید ازمود

اهل صبرو غصه و اندوه بود

و من در این اندیشه ام که چند فرشته ی نازک بال، به جرم فقر، به جرم گرسنگی،
به جرم بی سرپناهی، از درگاه الهی رانده شده اند.
و به این فکر میکنم که به راستی کدام یک نجیب ترند؟
آنهایی که مغرور از بکارت تن هستند و هر نیمه شب در آغوش خیال خود هزاران
فاحشگی را تمرین میکنند
و آن زن قرمز پوش که به بکارت روح و فکر و نگاه خویش می بالد و بکارت تنش را به نان
سفره ی فرزندش فروخته است؟

چه بسیار فاحشگانی که در بستر سخت آغوش های نا آشنا هزار بار پرستیدنی ترند
از باکرگانی که در بستر نرم آسودگی هزار بار حسرت بوسیدن لب های
نا آشنا دارند.
خدایاا!
کجایی که ببینی شک تا سرانگشتانم سرایت کرده است؟ همان انگشتانی که
روزگاری برای پاکی همان که خدا می نامندش می نواخت و باور داشت
بودن نور و بزرگیش را؟
کجایی که ببینی در مقابل غم بزرگی که در پس خنده های دلفریب
فاحـشه ی سرخ پوشِ شب بی ستاره ات نهفته است،
چقدر حقیر است این بنده ی باکره ی نانجیبت...

آدم‌ها با دلايلِ خاصِ خودشان به زندگی‌ ما وارد ميشوند

و با دلايلِ خاصِ خودشان از زندگي‌ِ ما مي‌‌روند

نه از آمدن‌ها زياد خوشحال باش  نه از رفتن‌ها زياد غمگين

تا هستند دوستشان داشته باش

... به هر دليلی‌ که آمده اند

... به هر دليلی‌ که هستند

بودنشان را دوست داشته باش ... بی‌ هيچ دليلی‌

شادمانی‌های بی‌ سبب ،

همين دوست داشتن‌هايِ بي‌ چون و چراست

ای یوسف خوش نام مـا خوش می‌روی بر بام مــــا
ای درشکـــسته جــام مـا ای بــردریـــــده دام ما
ای نــور مـا ای سور مـا ای دولت منصــور مـا
جوشی بنه در شور ما تا می‌شود انگور ما
ای دلبر و مقصود ما ای قبله و معبود ما
آتش زدی در عود ما نظاره کن در دود ما
ای یــار مـــا عیــار مـــا دام دل خمـــار مـــا
پا وامکــش از کار ما بستان گــــرو دستار مــا
در گل بمانده پای دل جان می‌دهم چه جای دل
وز آتـــــش ســودای دل  ای وای دل  ای وای مـــــا

در جستجوی قلبِ زيبا باش نه صورتِ زيبا
زيرا هر آنچه زيباست هميشه خوب نميماند
امـا آنچه خوب است هميشه زيباست . . .

مادامی که تلخی زندگی ديگران را شيرين مي کنی، بدان که زندگی می کنی . . .

گاه در زندگی ، موقعيت هايی پيش ميآيد که انسان
بايد تاوان دعاهای مستجاب شده خود را بپــردازد . . .

برای دوست داشتن وقت لازم است، اما برای نفرت گاهی

فقط يک حادثه يا يک ثانيه کافی است . . .